SEVDA....

Tuttuğun minicik ellerini sımsıkı sıkmak isterken, 
acıtmamak için nazik davranmaktır sevda…
Ateşinde yandığın bedende olmak isterken, 
dudak büküşlerinde sönüp kalmaktır sevda…
Çocuklar gibi ellerinle yedirmek isteyip, 
elini ayağına karıştıran heyecandır sevda…
Dizlerinde kahve içmek istediğin, 
kucağında uyumayı beklediğin, 
canı yanar diye yapamadığındır sevda…
Horultulu uykusunu seyre daldığın, 
saçlarına dokunmaya, uyandırmaya kıyamadığındır sevda…
Geleceği saatleri kovalarken, 
gitmesin diye saniyelere tutunmaktır sevda.
Birlikte olsan da, ayrı kalsanda…
Zor şeydir sevda..

Halit ÖZKAN

GERÇEK

Herkes bu günlerde fel fecir...
Yaşanmışlıkların bir anlamı yok sanki...
Dünün bu günlere getirmedi mi sanki...
Acının ve sevincin anlamı olmalı...
Belki, acının mütemadi bir şekilde kalabalığın içinde yalnızlığa itmesiydi hayat 
Belki de, sevincin yalnızlıktan çıkıp, götürdüğü topluluk muydu?...
Bilinmez ama bir gerçek var ortada... 
Düşünün bir dostlar... Şöyle yüksek bir yerlere çıkıp haykırmak istediğimiz olmadı mı sizin...
" SENİ SEVİYORUM; SENİ ÇOK SEVİYORUM "  diye....
Karışmadı mı elleriniz ayaklarınız birbirine, " BİRİNİ " görünce....
Hiç ağlamaklı olmadınız mı tebessüm ederken...
Ya da hıçkıra hıçkıra hiç mi ağlamadınız, kahkalarla gülerken....
Geçin bunları işte... Geçin!....
Bir kaleme, bir kağıda, bir kelama ve içinize sığmayan, sığdırılamayan ve de bedeninize yüreğinizin dar geldiği bir gerçek var şu cihanda....

" AŞK " diye bir " GERÇEK " !.......

                                                                                                                                      Halit ÖZKAN

SEBEPSİZ SEVMEKTİR AŞK

Nedeni olmadan bağlanmak birine.

Gözlerine baktığında erimektir içten içe.

Ellerini tuttuğunda titremektir tüm benliğinle.

Hatta sarılamamaktır utançtan,

Çünkü utanmaktır sevmek aslında,

Sevmek nedir aslında?

Ölmek mi uğruna?

Yaşamak mı onunla?

Sevmek mi ömür boyunca? 

Yoksa ayrılmak mı gerekince?

Nedir insanı başkasına bağlayan?

Güzelliği mi? Bilmez kimse bu soruların cevabını..

Kimi sever güzelini, kimi sever özelini.

Orhan Veli Şiirleri - Müşfik Kenter'in Sesinden

 Orhan Veli Şiirleri - Müşfik Kenter'in Sesinden

1-) ANLATAMIYORUM
2-) ASK RESMİ GEÇİDİ
3-) AYRILIŞ
4-) BAHARIN İLK SABAHLARI
5-) BEDAVA
6-) BEN ORHAN VELİ

HERKES SEVDİĞİNİ ÖLDÜRÜR

Kulak verin sözlerime iyice,

Herkes öldürebilir sevdiğini

Kimi bir bakışıyla yapar bunu,

Kimi dalkavukça sözlerle,

Korkaklar öpücük ile öldürür,

Yürekliler kılıç darbeleriyle!

Kimi gençken öldürür sevdiğini

Kimileri yaşlı iken öldürür;

Şehvetli ellerle öldürür kimi

Kimi altından ellerle öldürür;

Merhametli kişi bıçak kullanır

Çünkü bıçakla ölen çabuk soğur.

Kimi aşk kısadır, kimi uzundur,

Kimi satar kimi de satın alır;

Kimi gözyaşı döker öldürürken,

Kimi kılı kıpırdamadan öldürür;

Herkes öldürebilir sevdiğini

Ama herkes öldürdü diye ölmez. 

Oscar Wilde

ÜSTAD CAN YÜCEL.....

BAĞLANMAYACAKSIN

Bağlanmayacaksın bir şeye, öle körü körüne.
"O olmazsa yaşayamam." demeyeceksin
Demeyeceksin işte.Yaşarsın çünkü...
Öyle beylik laflar etmeye gerek yok ki.
Çok sevmeyeceksin mesela.
O daha az severse kırılırsın.
Ve zaten genellikle O daha az sever seni,
Senin O´nu sevdiğinden.
Çok sevmezsen, çok acımazsın.
Çok sahiplenmeyince, çok ait de olmazsın hem.
Çalıştığın binayı,masanı,telefonunu,kartvizitini...
Hatta elini ayağını bile çok sahiplenmeyeceksin
Senin değillermiş gibi davranacaksın.
Çok eşyan olmayacak mesela evinde.
Paldır küldür yürüyebileceksin.
İlle de bir şeyleri sahipleneceksen,
Çatışarın gökyüzüyle birleştiği yerleri sahipleneceksin.
Gökyüzünü sahipleneceksin, Güneşi, ayı ,yıldızları...
Mesela kuzey yıldızı, senin yıldızın olacak."O benim." diyeceksin.
Mutlaka sana ait olmasını istiyorsan bir Şeylerin...
Mesela gökkuşağı senin olacak.
İlle de bir şeye ait olacaksan, renklere ait olacaksın.
Mesela turuncuya, yada pembeye.
Ya da cennete ait olacaksın.
Çok sahiplenmeden,Çok ait olmadan yaşayacaksın.
Hem her an avuçlarından kayıp gidicekmiş gibi,
Hem de hep senin kalacakmış gibi hayat, İlişik yaşayacaksın. Ucundan tutarak...

Can Yücel

VUSLATA DOĞRU

Güneş batmaya doğru yol alıyordu. Şehrimin güzelliği denizin güzelliğinden çalıyordu. Bir yürüyüş esnasında inceliyordum insanımızı. Yolda yürüyüş yapan insanların yüzlerinde ki hayat manzaraları vardı. Banklarda oturan teyzelerim ayrı bir dedikoduyu tetikliyordu belki de. Çocuk parkları dolmuş taşmış insanlara mutluluklar saçıyordu. Genelinde her yanımız sevinç yağmurları başlamıştı. Her adımda bir neşe katıyordum yüreğime.