Kardelen
Karadeniz’in sisli yamaçlarında,
Ocak ayının en soğuk gecesinde,
toprak uykuda sanırken,
bir minik baş kaldırır sessizce.
Beyaz yaprakları titrer rüzgârda,
ama kökleri sımsıkı tutunmuş taşlara.
Adı Kardelen’dir o,
karın altında doğan mucize.Dağların en yüksek tepelerinde,
kışın en zalim fırtınalarında,
kimse umut etmezken baharı,
o açar çiçeğini karın üstünde.
Çanlı mor damarları,
yeşil yaprakları keskin bir bıçak gibi,
karı yararak yükselir göğe.
Sanki der ki: “Ben buradayım,
ölümün ortasında hayat var.”Anadolu’nun her köşesinde anlatılır hikâyesi:
Kars’ın bozkırında,
Erzurum’un buzlu ovalarında,
Toroslar’ın kayalık yamaçlarında…
Çobanlar görür onu önce,
koyunların peşinde yürürken.
“Bak,” derler çocuklara,
“karın altında çiçek açmış,
bu Allah’ın bir işaretidir.”Kardelen, yalnızlığın çiçeğidir aynı zamanda.
Ne gül gibi kokar, ne lale gibi renkli,
ama sessiz bir direnişle büyür.
Kökleri zehirli olsa da,
yaprakları şifadır yaban arılarına.
Bal yaparlar ondan,
acı-tatlı bir bal,
kışın ortasında yaz tadı.Bir zamanlar, dedem anlatmıştı:
Savaş yıllarında,
askerler cephede donarken,
bir tepeyi Kardelen’lerle kaplı bulmuşlar.
“Burada hayat var,” demiş komutan,
“burada umut var.”
O tepeye “Kardelen Tepesi” demişler,
hâlâ öyle anılır o yer.Çiçeğin dili olsa konuşsa,
şöyle derdi belki:
“Ben kırılgan değilim,
ben dayanıklıyım.
Kar beni örtse de,
güneş beni bulur.
Rüzgâr beni eğse de,
köklerim beni ayakta tutar.”Çocuklar toplar onu baharda,
ama koparmazlar artık.
Öğretmişler çünkü:
Kardelen koparılırsa solar,
ama yerinde bırakılırsa
yıllarca açar aynı köklerden.
Bir çiçekten bin çiçek doğar,
bir umuttan bin umut.Ey Kardelen,
seninle başlar bahar,
seninle uyanır toprak.
Kışın en karanlık gününde,
sen bir ışık olursun karanlığa.
Beyaz elbisenle dans edersin rüzgârda,
ve biz,
seni izlerken öğreniriz:
Hayat, en zor koşullarda bile
bir yol bulur açmaya.Kardelen,
senin adınla anılır direniş,
senin adınla anılır sabır.
Karın altında saklı bir gülüşün,
toprağın derininde bir şarkın.
Ve her yıl,
Ocak’ın ortasında,
yeniden doğarsın,
yeniden hatırlatırsın:
Umut,
asla ölmez.
Karadeniz’in sisli yamaçlarında,
Ocak ayının en soğuk gecesinde,
toprak uykuda sanırken,
bir minik baş kaldırır sessizce.
Beyaz yaprakları titrer rüzgârda,
ama kökleri sımsıkı tutunmuş taşlara.
Adı Kardelen’dir o,
karın altında doğan mucize.Dağların en yüksek tepelerinde,
kışın en zalim fırtınalarında,
kimse umut etmezken baharı,
o açar çiçeğini karın üstünde.
Çanlı mor damarları,
yeşil yaprakları keskin bir bıçak gibi,
karı yararak yükselir göğe.
Sanki der ki: “Ben buradayım,
ölümün ortasında hayat var.”Anadolu’nun her köşesinde anlatılır hikâyesi:
Kars’ın bozkırında,
Erzurum’un buzlu ovalarında,
Toroslar’ın kayalık yamaçlarında…
Çobanlar görür onu önce,
koyunların peşinde yürürken.
“Bak,” derler çocuklara,
“karın altında çiçek açmış,
bu Allah’ın bir işaretidir.”Kardelen, yalnızlığın çiçeğidir aynı zamanda.
Ne gül gibi kokar, ne lale gibi renkli,
ama sessiz bir direnişle büyür.
Kökleri zehirli olsa da,
yaprakları şifadır yaban arılarına.
Bal yaparlar ondan,
acı-tatlı bir bal,
kışın ortasında yaz tadı.Bir zamanlar, dedem anlatmıştı:
Savaş yıllarında,
askerler cephede donarken,
bir tepeyi Kardelen’lerle kaplı bulmuşlar.
“Burada hayat var,” demiş komutan,
“burada umut var.”
O tepeye “Kardelen Tepesi” demişler,
hâlâ öyle anılır o yer.Çiçeğin dili olsa konuşsa,
şöyle derdi belki:
“Ben kırılgan değilim,
ben dayanıklıyım.
Kar beni örtse de,
güneş beni bulur.
Rüzgâr beni eğse de,
köklerim beni ayakta tutar.”Çocuklar toplar onu baharda,
ama koparmazlar artık.
Öğretmişler çünkü:
Kardelen koparılırsa solar,
ama yerinde bırakılırsa
yıllarca açar aynı köklerden.
Bir çiçekten bin çiçek doğar,
bir umuttan bin umut.Ey Kardelen,
seninle başlar bahar,
seninle uyanır toprak.
Kışın en karanlık gününde,
sen bir ışık olursun karanlığa.
Beyaz elbisenle dans edersin rüzgârda,
ve biz,
seni izlerken öğreniriz:
Hayat, en zor koşullarda bile
bir yol bulur açmaya.Kardelen,
senin adınla anılır direniş,
senin adınla anılır sabır.
Karın altında saklı bir gülüşün,
toprağın derininde bir şarkın.
Ve her yıl,
Ocak’ın ortasında,
yeniden doğarsın,
yeniden hatırlatırsın:
Umut,
asla ölmez.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder