Kendi melodinde akmak

Hayatın yolunda, yönümüzü rüzgâr gibi çevirmek
ne kadar hafif, ne kadar özgür kılıyor bizi.
Sıkı yumrukla kavranan direksiyon mu,
yoksa parmak uçlarında dans eden bir tüy mü?Zihnimiz, sonsuz bir nehir gibi akar;
aynı kıyılarda durduğunda daralır ufku.
Bir adım öteye, bilinmeyene uzandığında
yeni köprüler kurar, yıldızlar gibi bağlantılar.Ama her şey dengede açar çiçeğini:
Ne taş kesilmiş bir irade, ne yaprak gibi savruluş.
Kelimelerimiz bile bir damla bal gibidir;

kelimelerim havada asılı kalıyor

Kimse bilmez içimdeki o boş odayı
kapısı yok, penceresi yok
içeride bir adam oturuyor
ellerini ovuşturup duruyor
soğuk, hep soğukYüzüme baktıklarında
gözlerinin içinde kendi yansımalarını arıyorlar
beni değil
beni asla
bir ayna gibi kullanıyorlar beni

Kardelen koparılırsa solar

Kardelen

Karadeniz’in sisli yamaçlarında,
Ocak ayının en soğuk gecesinde,
toprak uykuda sanırken,
bir minik baş kaldırır sessizce.
Beyaz yaprakları titrer rüzgârda,
ama kökleri sımsıkı tutunmuş taşlara.
Adı Kardelen’dir o,

Bir zamanlar çocukluk

Bir zamanlar çocukluk
bir avuç misket,
üç taşla kurulan dünya idi.Şimdi çocukluk
bir ekran,
parmak uçlarında sonsuz evren.

Derin derin sevmeli, sevilmeyi hak etmeli

Bir gün terk edilecek her şey,
Ya sen gideceksin ya ben...
Kışın buz gibi ışığı pencereden süzülürken yüzlerimize...
Belki kırklarında, belki ellilerinde...
Yorgun düşmüş, beyaz teller karışmış tellerimize...

Karıncaların Sessiz Marşı

Toprağın altında, gizli bir dünya,
Karıncalar koşar, ne gece ne gurba.
Minik adımlarla, birleşir eller,
Birlikte taşır, tohumları, diller.

Kişniş saklanır, dörde bölünür,
Sanki bilirmiş, filizlenmez görünür.

Her çentik bir çığlık

Düşünce üretimimizde 300 yıllık bir zayıflık var. Kendi aramızda tartışırken bile büyük oranda Batı'nın referanslarına mahkum oluyoruz.

Bu yüzden yükümüz ağır... Düşünceyi üretmek de bize düşüyor, sloganı atmak da. Kendi iddiamızın hem teorisyeni hem militanı olmak zorunda… pic.twitter.com/FvqefcKT88

— Gaffar Yakınca (@GaffarYakinca) November 1, 2025

Üç yüz yıldır düşünce bahçemiz kurak,
rüzgârlar Batı’nın harflerini taşıyor yaprak yaprak.
Köklerimiz tozlu, dallarımız yabancı gökte uzanıyor;
kendi gölgemizi bile onların ışığında arıyoruz.
Yükümüz ağır, ey yolcu:
hem çınarın tohumunu ekmek,
hem fırtınaya kalkan olmak zorundayız.