Kardelen koparılırsa solar

Kardelen

Karadeniz’in sisli yamaçlarında,
Ocak ayının en soğuk gecesinde,
toprak uykuda sanırken,
bir minik baş kaldırır sessizce.
Beyaz yaprakları titrer rüzgârda,
ama kökleri sımsıkı tutunmuş taşlara.
Adı Kardelen’dir o,

Bir zamanlar çocukluk

Bir zamanlar çocukluk
bir avuç misket,
üç taşla kurulan dünya idi.Şimdi çocukluk
bir ekran,
parmak uçlarında sonsuz evren.

Derin derin sevmeli, sevilmeyi hak etmeli

Bir gün terk edilecek her şey,
Ya sen gideceksin ya ben...
Kışın buz gibi ışığı pencereden süzülürken yüzlerimize...
Belki kırklarında, belki ellilerinde...
Yorgun düşmüş, beyaz teller karışmış tellerimize...

Karıncaların Sessiz Marşı

Toprağın altında, gizli bir dünya,
Karıncalar koşar, ne gece ne gurba.
Minik adımlarla, birleşir eller,
Birlikte taşır, tohumları, diller.

Kişniş saklanır, dörde bölünür,
Sanki bilirmiş, filizlenmez görünür.

Her çentik bir çığlık

Düşünce üretimimizde 300 yıllık bir zayıflık var. Kendi aramızda tartışırken bile büyük oranda Batı'nın referanslarına mahkum oluyoruz.

Bu yüzden yükümüz ağır... Düşünceyi üretmek de bize düşüyor, sloganı atmak da. Kendi iddiamızın hem teorisyeni hem militanı olmak zorunda… pic.twitter.com/FvqefcKT88

— Gaffar Yakınca (@GaffarYakinca) November 1, 2025

Üç yüz yıldır düşünce bahçemiz kurak,
rüzgârlar Batı’nın harflerini taşıyor yaprak yaprak.
Köklerimiz tozlu, dallarımız yabancı gökte uzanıyor;
kendi gölgemizi bile onların ışığında arıyoruz.
Yükümüz ağır, ey yolcu:
hem çınarın tohumunu ekmek,
hem fırtınaya kalkan olmak zorundayız.

Yıkıntılar içinden doğar bir çıkış

Kalbinde bir bahar, gözlerinde ışık,
Yıkıntılar arasında bulursun bir çıkış.
Sevgiyle tut elbette gökyüzünü,
Çocuğum, umutla sarıl yarına.

Gökyüzü gri olsa da, umut yeşerir,
Kalbinde bir çiçek, sevgiyle beslenir.
Sana uzanırız, ellerinle birleşir,
Çocuğum, asla yalnız değilsin, bilmelisin.

Hep Güçlü mü Kazanır?

Dağlar yükselir gökyüzüne, dimdik, mağrur,
Taşlar ufalır rüzgârda, sessizce kaybolur.
Güç, bir yumruk gibi iner, kırar zinciri,
Peki, ya kalp? Ya ruhun ince sızısı?
Kılıç parlar, zafer şarkıları söylenir,
Tahtlar kurulur, krallar alkışlanır.
Ama gece iner, gölgeler fısıldar usulca,
Güçlü olan mı kalır, yoksa sevgiyle dolan mı?