Yıkıntılar içinden doğar bir çıkış

Kalbinde bir bahar, gözlerinde ışık,
Yıkıntılar arasında bulursun bir çıkış.
Sevgiyle tut elbette gökyüzünü,
Çocuğum, umutla sarıl yarına.

Gökyüzü gri olsa da, umut yeşerir,
Kalbinde bir çiçek, sevgiyle beslenir.
Sana uzanırız, ellerinle birleşir,
Çocuğum, asla yalnız değilsin, bilmelisin.

Hep Güçlü mü Kazanır?

Dağlar yükselir gökyüzüne, dimdik, mağrur,
Taşlar ufalır rüzgârda, sessizce kaybolur.
Güç, bir yumruk gibi iner, kırar zinciri,
Peki, ya kalp? Ya ruhun ince sızısı?
Kılıç parlar, zafer şarkıları söylenir,
Tahtlar kurulur, krallar alkışlanır.
Ama gece iner, gölgeler fısıldar usulca,
Güçlü olan mı kalır, yoksa sevgiyle dolan mı?

Birlikte yaşama sanatı

Birlikte yaşama sanatı: Farklı kültürler, inançlar ve hayat tarzlarının bir arada uyum içinde var olmasının güzelliği.

Bu şiir, farklılıkların zenginliğini, birlikte yaşamanın uyumunu ve sevgiyle örülen bir toplumun gücünü vurguluyor

Bir sokak düşün, renklerle dolup taşar,
Her bir evde başka bir türkü, başka bir bahar.
Birinde ezan, birinde çan, birinde sessiz bir dua,
Birlikte yaşama sanatı, kalplerde bir sevda.

Farklı diller, aynı gökyüzüne yükselir,

Sessiz Çoğunluğun Şarkısı

“Sessiz çoğunluğun sesi” üzerine, toplumsal,  anlamlı ve duygusal bir şiir yazacağım. 

Bu şiir, toplumda görünmez olan, sesi duyulmayan insanların hikayelerini, mücadelelerini ve iç dünyalarını yansıtıyor; onların sessiz gücünü ve haklılıklarını vurgulayacak. Düşündürücü, empati uyandıran ve birleştirici bir anlatım

Sessiz Çoğunluğun Şarkısı

Sokaklarda bir gölge, usulca yürür gece,
Sessiz çoğunluk, kalbiyle taşır hecesini hece.
Kimisi işçi, kimisi anne, kimisi bir çocuk,
Sözleri duyulmaz, ama yürekleri umutla dolup.

Bir fabrika köşesinde, alın teriyle yoğrulur,
Makinenin gürültüsü, hayallerini boğulur.
Ama o işçi, sessizce diker umudun kumaşını,
Bir gün duyulacak, bilir, kalbinin sessiz savaşını.

Bir pazar yerinde, bir kadın bağırır nafile,